Poeme : Le Vieux Chemin.

Le vieux chemin.

C’est un vieux chemin.
En sortant de la ferme, mais anodin.
Ancré en ma mémoire de l’enfance.
Un souvenir de l’insouciance.

C’est un vieux chemin.
Une ouverture sur le destin.
Là-bas, deux grands chênes marins.
La bruine est douce ce matin.

C’est un vieux chemin.
Vers toi, je dresse les mains.
Tu me regardes, tu me souris.
Tu t’approches, je rougis.

C’est un vieux chemin.
Plein de bonheur, pas de chagrins.
Je te touche, tu frissonnes.
Que je t’aime ma polissonne.

Loïc ROUSSELOT

lə vjø ʃəmɛ̃.

sεt- œ̃ vjø ʃəmɛ̃.
ɑ̃ sɔʁtɑ̃ də la fεʁmə, mεz- anɔdɛ̃.
ɑ̃kʁe ɑ̃ ma memwaʁə də lɑ̃fɑ̃sə.
œ̃ suvəniʁ də lɛ̃susjɑ̃sə.

sεt- œ̃ vjø ʃəmɛ̃.
ynə uvεʁtyʁə syʁ lə dεstɛ̃.
la ba, dø ɡʁɑ̃ ʃεnə maʁɛ̃.
la bʁɥinə ε dusə sə matɛ̃.

sεt- œ̃ vjø ʃəmɛ̃.
vεʁ twa, ʒə dʁεsə lε mɛ̃.
ty mə ʁəɡaʁdə, ty mə suʁi.
ty tapʁoʃə, ʒə ʁuʒi.

sεt- œ̃ vjø ʃəmɛ̃.
plɛ̃ də bɔnœʁ, pa də ʃaɡʁɛ̃.
ʒə tə tuʃə, ty fʁisɔnə.
kə ʒə tεmə ma pɔlisɔnə.

lɔik ʁusəlo