Poeme : Honte

Je sais rêver, je sais m’imaginer,
Mais je ne sais pas aimer
Je sais croire, je sais espérer,
Mais je ne sais pas être fidèle
Je sais posséder, je sais quitter,
Mais je ne sais pas rester.

Je crois en ce qu’on me dit,
Je crois en ce qu’on me raconte,
Mais je ne crois pas à ce que je ressens.

J’accepte ce que je vois,
J’accepte ce qu’on me dit,
Mais je n’accepte pas mes sentiments.

Au fond de moi, il y a parfois, cette honte en moi
J’ai maintenant des remords,
Je sais que j’ai eu tort,
Et que ça joue sur mon sort.

J’ai honte de ce que je suis devenue.
J’ai honte de ne pas avoir survécu.
J’ai honte car aujourd’hui je ne suis plus.
Je veux pouvoir avoir une raison de me libérer.

ʒə sε ʁεve, ʒə sε mimaʒine,
mε ʒə nə sε pa εme
ʒə sε kʁwaʁə, ʒə sεz- εspeʁe,
mε ʒə nə sε pa εtʁə fidεlə
ʒə sε pɔsede, ʒə sε kite,
mε ʒə nə sε pa ʁεste.

ʒə kʁwaz- ɑ̃ sə kɔ̃ mə di,
ʒə kʁwaz- ɑ̃ sə kɔ̃ mə ʁakɔ̃tə,
mε ʒə nə kʁwa pa a sə kə ʒə ʁəsɛ̃.

ʒaksεptə sə kə ʒə vwa,
ʒaksεptə sə kɔ̃ mə di,
mε ʒə naksεptə pa mε sɑ̃timɑ̃.

o fɔ̃ də mwa, il i a paʁfwa, sεtə ɔ̃tə ɑ̃ mwa
ʒε mɛ̃tənɑ̃ dε ʁəmɔʁd,
ʒə sε kə ʒε y tɔʁ,
e kə sa ʒu syʁ mɔ̃ sɔʁ.

ʒε ɔ̃tə də sə kə ʒə sɥi dəvənɥ.
ʒε ɔ̃tə də nə pa avwaʁ syʁveky.
ʒε ɔ̃tə kaʁ oʒuʁdɥi ʒə nə sɥi plys.
ʒə vø puvwaʁ avwaʁ ynə ʁεzɔ̃ də mə libeʁe.