Poeme : Mon Refuge (2)

Viens donc puisque je t’invite
Sois attentif, ça se passera vite

Je t’invite dans mon refuge
Là où personne ne te juge

Je l’ai bâtit moi même
Pour y installer ce que j’aime

Il te suffit de fermer les yeux
Laisse ton esprit devenir vaporeux

Je suis près de toi
Je ne te lache pas

Nous somme devant une touffe de roseau et de fougère
Vas y ! Ecartes les d’une main légère

Te voila chez moi
Alors ne sois pas maladroit

N’essai pas de polluer ma bulle
Où ta vie s’arretera au crépuscule

vjɛ̃ dɔ̃k pɥiskə ʒə tɛ̃vitə
swaz- atɑ̃tif, sa sə pasəʁa vitə

ʒə tɛ̃vitə dɑ̃ mɔ̃ ʁəfyʒə
la u pεʁsɔnə nə tə ʒyʒə

ʒə lε bati mwa mεmə
puʁ i ɛ̃stale sə kə ʒεmə

il tə syfi də fεʁme lεz- iø
lεsə tɔ̃n- εspʁi dəvəniʁ vapɔʁø

ʒə sɥi pʁε də twa
ʒə nə tə laʃə pa

nu sɔmə dəvɑ̃ ynə tufə də ʁozo e də fuʒεʁə
va i ! əkaʁtə- lε dynə mɛ̃ leʒεʁə

tə vwala ʃe mwa
alɔʁ nə swa pa maladʁwa

nesε pa də pɔlɥe ma bylə
u ta vi saʁətəʁa o kʁepyskylə