Poeme : Le Voyageur

Un mécanisme sophistiqué
Et vieux de plusieur millenaire
En ce moment est activé
Deux cœurs batt’ deux pouls s’accélérent

Deux organismes en addiction
On divisés une cellule
C’est l’résultat d’une addition
Y a pas plus simple comme calcule

Une machine à vie est en marche
La conductrice se voit prendre forme
Et elle abrite sous son arche
Son passager un p’tit bonhomme

Au terminus manquant de place
Ce p’tit bonhomm’ doit prendr’ le large
Il quitte la chaleur d’un palace
Pour la froideur d’un mond’ de barge

J’aim’rais rev’nir le temps d’un reve
Dans le liquide amniotique
Revivre l’osmose le temps d’une treve
Avec ce reel bordelique

œ̃ mekanismə sɔfistike
e vjø də plyzjœʁ milnεʁə
ɑ̃ sə mɔmɑ̃ εt- aktive
dø kœʁ batdø pul sakseleʁɑ̃

døz- ɔʁɡanisməz- ɑ̃n- adiksjɔ̃
ɔ̃ divizez- ynə sεllylə
sε lʁezylta dynə adisjɔ̃
i a pa plys sɛ̃plə kɔmə kalkylə

ynə maʃinə a vi εt- ɑ̃ maʁʃə
la kɔ̃dyktʁisə sə vwa pʁɑ̃dʁə fɔʁmə
e εllə abʁitə su sɔ̃n- aʁʃə
sɔ̃ pasaʒe œ̃ ptit bɔnɔmə

o tεʁminys mɑ̃kɑ̃ də plasə
sə ptit bɔnɔmdwa pʁɑ̃dʁlə laʁʒə
il kitə la ʃalœʁ dœ̃ palasə
puʁ la fʁwadœʁ dœ̃ mɔ̃ddə baʁʒə

ʒεmʁε ʁəvniʁ lə tɑ̃ dœ̃ ʁəvə
dɑ̃ lə likidə amnjɔtikə
ʁəvivʁə lɔsmozə lə tɑ̃ dynə tʁəvə
avεk sə ʁil bɔʁdəlikə