Poeme : Adieu Triste Vie

Abandonnée dans une monde sans fin
Je voudrais connaitre mon destin
Savoir ce qui m’attend
Mais je n’ai pas le temps

Je veux m’en aller
Je n’attendrai pas que la mort m’arrache
Je vais me tuer
Je ne veux plus faire tache

Ce couteau qui me tranche les veines
Est peut-etre source de délivrance
Je me délivre de toute cette peine
De tout ce mal et cette souffrance

Pardon a ceux que j’abandonne
Vous finirez pas m’oublier
Ceux qui m’ont fais souffrir,
Pas la peine de me remercier

Mon sang lentement s’écoule
J’ai de plus en plus froid
Je tremble de tous mes membres
Je regrette

J’ai abandonner ceux qui avait besoin de moi
Je quitte la vie telle une lacheuse
Mais je n’en étais pas amoureuse
Pour le bonheur, je n’avais plus la foie

Adieu triste vie

abɑ̃dɔne dɑ̃z- ynə mɔ̃də sɑ̃ fɛ̃
ʒə vudʁε kɔnεtʁə mɔ̃ dεstɛ̃
savwaʁ sə ki matɑ̃
mε ʒə nε pa lə tɑ̃

ʒə vø mɑ̃n- ale
ʒə natɑ̃dʁε pa kə la mɔʁ maʁaʃə
ʒə vε mə tɥe
ʒə nə vø plys fεʁə taʃə

sə kuto ki mə tʁɑ̃ʃə lε vεnə
ε pø tεtʁə suʁsə də delivʁɑ̃sə
ʒə mə delivʁə də tutə sεtə pεnə
də tu sə mal e sεtə sufʁɑ̃sə

paʁdɔ̃ a sø kə ʒabɑ̃dɔnə
vu finiʁe pa mublje
sø ki mɔ̃ fε sufʁiʁ,
pa la pεnə də mə ʁəmεʁsje

mɔ̃ sɑ̃ lɑ̃təmɑ̃ sekulə
ʒε də plysz- ɑ̃ plys fʁwa
ʒə tʁɑ̃blə də tus mε mɑ̃bʁə
ʒə ʁəɡʁεtə

ʒε abɑ̃dɔne sø ki avε bəzwɛ̃ də mwa
ʒə kitə la vi tεllə ynə laʃøzə
mε ʒə nɑ̃n- etε pa amuʁøzə
puʁ lə bɔnœʁ, ʒə navε plys la fwa

adjø tʁistə vi