Poeme : Hymne A La Nuit

Océan d’encre noir, le ciel enveloppe la terre.
°Ô douce nymphe drapée de velour, à ton cou scintillent mille diamants fragiles et innateigniables.
°Ô douce accoucheuse de la fille de miel, tantôt nue, tantôt couverte du manteau d’ombre de la terre.
°Ô douce compagne discrète de ceux qui seuls, dorment dans leurs propres bras…
°Ô douce fuite que tu apportes en déposant ta main gracile baguée de rêves sur nos tête tourmentées !
°Ô douce fraîcheur enfin, que tu offrs d’un souffle aux jeunes gens qui, après l’ultime union, se laissent aller à ta noirceur.
°Ô nuit qui hante les jours de la terre, chaque aurore n’est que le début d’une longue attente à ceux qui ne vivent pas pour le soleil lâche et si trompeur…

ɔseɑ̃ dɑ̃kʁə nwaʁ, lə sjεl ɑ̃vəlɔpə la teʁə.
dəɡʁe o dusə nɛ̃fə dʁape də vəluʁ, a tɔ̃ ku sɛ̃tije milə djamɑ̃ fʁaʒiləz- e inatεɲjablə.
dəɡʁe o dusə akuʃøzə də la fijə də mjεl, tɑ̃to nɥ, tɑ̃to kuvεʁtə dy mɑ̃to dɔ̃bʁə də la teʁə.
dəɡʁe o dusə kɔ̃paɲə diskʁεtə də sø ki səl, dɔʁme dɑ̃ lœʁ pʁɔpʁə- bʁa…
dəɡʁe o dusə fɥitə kə ty apɔʁtəz- ɑ̃ depozɑ̃ ta mɛ̃ ɡʁasilə baɡe də ʁεvə syʁ no tεtə tuʁmɑ̃te !
dəɡʁe o dusə fʁεʃœʁ ɑ̃fɛ̃, kə ty ɔfʁ dœ̃ suflə o ʒənə ʒɑ̃ ki, apʁε lyltimə ynjɔ̃, sə lεse ale a ta nwaʁsœʁ.
dəɡʁe o nɥi ki-ɑ̃tə lε ʒuʁ də la teʁə, ʃakə oʁɔʁə nε kə lə deby dynə lɔ̃ɡ atɑ̃tə a sø ki nə vive pa puʁ lə sɔlεj laʃə e si tʁɔ̃pœʁ…