Poeme : Fin Tragique D1 Histoire

Je ne dors plus je n’ai plus de rêve
Tous les matins seule je me lève

Je suis vide et n’ai plus aucun gout
Je sens qu’a l’interieur je devien fou
Devenu comme un orphelin
Sans repere sans chemin

Envie de rien ni de de vivre ma vie
J’ai cesser de rever quant tu es partie

Seule dans mon lit je ne peux penser qu’a toi
Toute mes idées mes penser se transforme en toi

Je suis malade d’amour
Perdu Sans issu pour toujours

Et tout les soirs sont les même
Lorsqu’elle me reviennes
La solitude et le désepoir
Fin tragique d’une histoire

J’ai versé autant de larme que de sang
Dans ton corps et partout la douleur se sent

Cet amour me tue doucement
Comme lorsqu’on a envie de souffrir soudainement

Et tout les soirs sont les même
Lorsqu’elle me reviennes
La solitude et le désepoir
Fin tragique d’une histoire

Et personne ne verra rien
Qui se préocuppera de mon destin
Elle ma vidé de mes reves de mes mot
Ces mots d’amour ces reve de toujour
Pour elle et avec elle
Elle ne voit pas que je n’aime que elle

ʒə nə dɔʁ plys ʒə nε plys də ʁεvə
tus lε matɛ̃ sələ ʒə mə lεvə

ʒə sɥi vidə e nε plysz- okœ̃ ɡu
ʒə sɑ̃s ka lɛ̃təʁjœʁ ʒə dəvjɛ̃ fu
dəvəny kɔmə œ̃n- ɔʁfəlɛ̃
sɑ̃ ʁəpəʁə sɑ̃ ʃəmɛ̃

ɑ̃vi də ʁjɛ̃ ni də də vivʁə ma vi
ʒε sese də ʁəve kɑ̃ ty ε paʁti

sələ dɑ̃ mɔ̃ li ʒə nə pø pɑ̃se ka twa
tutə mεz- ide mε pɑ̃se sə tʁɑ̃sfɔʁmə ɑ̃ twa

ʒə sɥi maladə damuʁ
pεʁdy sɑ̃z- isy puʁ tuʒuʁ

e tu lε swaʁ sɔ̃ lε mεmə
lɔʁskεllə mə ʁəvjεnə
la sɔlitydə e lə dezpwaʁ
fɛ̃ tʁaʒikə dynə istwaʁə

ʒε vεʁse otɑ̃ də laʁmə kə də sɑ̃
dɑ̃ tɔ̃ kɔʁz- e paʁtu la dulœʁ sə sɑ̃

sεt amuʁ mə tɥ dusəmɑ̃
kɔmə lɔʁskɔ̃n- a ɑ̃vi də sufʁiʁ sudεnəmɑ̃

e tu lε swaʁ sɔ̃ lε mεmə
lɔʁskεllə mə ʁəvjεnə
la sɔlitydə e lə dezpwaʁ
fɛ̃ tʁaʒikə dynə istwaʁə

e pεʁsɔnə nə veʁa ʁjɛ̃
ki sə pʁeɔkypəʁa də mɔ̃ dεstɛ̃
εllə ma vide də mε ʁəvə də mε mo
sε mo damuʁ sε ʁəvə də tuʒuʁ
puʁ εllə e avεk εllə
εllə nə vwa pa kə ʒə nεmə kə εllə