Poeme : La Maladie S’intensifie

Ce matin je n’ai rien mangé
Pour la simple raison que je ne mange jamais
Je suis blanche me dites vous
C’est vraix mais qu’y pouvont nous

Je monte les escalier c’est tellement dure
On entend un sifflement
A chaque fois que je respire une onde d’aire pure
Sur la rampe je me retien
Chaque seconde plus difficilement
Et en me demandant "qd cet escalier prendra fin
Je monte bien mé difficilemen

Mé yeux sont rougis par les larmes
Mes sernes triplé par de longue nuit blanche
Tt sa depuis que mon cœur flanche
Chaque seconde je me bat contre ses armes

Ses armes celle de l’anorexie
Qui chaque jour m’envahi
Qui me dis ne mange pas ou vomis
Cette maladie me détruit
Chaque jour je me sens fini
La maladie s’intensifie

sə matɛ̃ ʒə nε ʁjɛ̃ mɑ̃ʒe
puʁ la sɛ̃plə ʁεzɔ̃ kə ʒə nə mɑ̃ʒə ʒamε
ʒə sɥi blɑ̃ʃə mə ditə vu
sε vʁε mε ki puvɔ̃ nu

ʒə mɔ̃tə lεz- εskalje sε tεllmɑ̃ dyʁə
ɔ̃n- ɑ̃tɑ̃t- œ̃ sifləmɑ̃
a ʃakə fwa kə ʒə ʁεspiʁə ynə ɔ̃də dεʁə pyʁə
syʁ la ʁɑ̃pə ʒə mə ʁətjɛ̃
ʃakə səɡɔ̃də plys difisiləmɑ̃
e ɑ̃ mə dəmɑ̃dɑ̃ ɡjmε ky de sεt εskalje pʁɑ̃dʁa fɛ̃
ʒə mɔ̃tə bjɛ̃ me difisiləmɛ̃

me iø sɔ̃ ʁuʒi paʁ lε laʁmə
mε sεʁnə- tʁiple paʁ də lɔ̃ɡ nɥi blɑ̃ʃə
te te sa dəpɥi kə mɔ̃ kœʁ flɑ̃ʃə
ʃakə səɡɔ̃də ʒə mə ba kɔ̃tʁə sεz- aʁmə

sεz- aʁmə- sεllə də lanɔʁεksi
ki ʃakə ʒuʁ mɑ̃vai
ki mə di nə mɑ̃ʒə pa u vɔmi
sεtə maladi mə detʁɥi
ʃakə ʒuʁ ʒə mə sɑ̃s fini
la maladi sɛ̃tɑ̃sifi