Poeme : Je Ne Vi Plus

A l’aube de ce nouvelle espoir
Tu t’écroules devant mon regard

Je n’ai plus de pitié
Ni de compassion
J’ai tellement souffert, mon cœur est devenu fer

Plus rien ne m’atteins
Plus rien ne m’etteins

J’ecrase ceux qui ne sortent pas de mon chemin
Échappé de mon destin
Je revis anarchiste
Je me suis rendurcis

Je ne vis plus
Je cris

a lobə də sə nuvεllə εspwaʁ
ty tekʁulə dəvɑ̃ mɔ̃ ʁəɡaʁ

ʒə nε plys də pitje
ni də kɔ̃pasjɔ̃
ʒε tεllmɑ̃ sufεʁ, mɔ̃ kœʁ ε dəvəny fεʁ

plys ʁjɛ̃ nə matɛ̃
plys ʁjɛ̃ nə mεtɛ̃

ʒεkʁazə sø ki nə sɔʁte pa də mɔ̃ ʃəmɛ̃
eʃape də mɔ̃ dεstɛ̃
ʒə ʁəviz- anaʁʃistə
ʒə mə sɥi ʁɑ̃dyʁsi

ʒə nə vis plys
ʒə kʁi