Prose : Ombre

Je vois souvent cette ombre
Dans mes moments si sombres
Cette fillette assise
Immobile et froide
Presque docile et jolie
Comme une douce folie

Tout est derrière moi je sais
Ce que je ne peux voir me plaît
Est-elle réelle ?
Ses rubans comme des nacelles
Flottent dans le noir infini

j’imagine son reflet
je ne sais pourquoi m’entend t-elle ?
j’entends sa petite voix
Son petit rire si gai
Ses petits yeux qui me fixent
Mon espoir c’est tu…
Elle se tourne
Elle a vieilli

ʒə vwa suvɑ̃ sεtə ɔ̃bʁə
dɑ̃ mε mɔmɑ̃ si sɔ̃bʁə
sεtə fijεtə asizə
imɔbilə e fʁwadə
pʁεskə dɔsilə e ʒɔli
kɔmə ynə dusə fɔli

tut- ε dəʁjεʁə mwa ʒə sε
sə kə ʒə nə pø vwaʁ mə plε
εt- εllə ʁeεllə ?
sε ʁybɑ̃ kɔmə dε nasεllə
flɔte dɑ̃ lə nwaʁ ɛ̃fini

ʒimaʒinə sɔ̃ ʁəflε
ʒə nə sε puʁkwa mɑ̃tɑ̃ te εllə ?
ʒɑ̃tɑ̃ sa pətitə vwa
sɔ̃ pəti ʁiʁə si ɡε
sε pətiz- iø ki mə fikse
mɔ̃n- εspwaʁ sε ty…
εllə sə tuʁnə
εllə a vjεji