Poeme : Scrupuleuse Alchimie

Scrupuleuse alchimie
De vague, d’étendards
De courbes silencieuses
De logorrhées suaves

La transparence frissonne
Ondoient, des flous d’albâtre
Même l’œil perçant s’égare
Dans cette transcendance

Les limites se fourvoient
Le hasard propose
Au gré d’un temps menu
Des escales incertaines

Obèse, le sens éclate
En maussade crachin
L’espace infini ploie
Le divin s’agenouille

skʁypyløzə alʃimi
də vaɡ, detɑ̃daʁd
də kuʁbə- silɑ̃sjøzə
də lɔɡɔʁe sɥavə

la tʁɑ̃spaʁɑ̃sə fʁisɔnə
ɔ̃dwae, dε flus dalbatʁə
mεmə lœj pεʁsɑ̃ seɡaʁə
dɑ̃ sεtə tʁɑ̃sɑ̃dɑ̃sə

lε limitə sə fuʁvwae
lə-azaʁ pʁɔpozə
o ɡʁe dœ̃ tɑ̃ məny
dεz- εskaləz- ɛ̃sεʁtεnə

ɔbεzə, lə sɑ̃sz- eklatə
ɑ̃ mosadə kʁaʃɛ̃
lεspasə ɛ̃fini plwa
lə divɛ̃ saʒənujə