Poeme : La Partie Rejouée

J’engendre des naufrages
La partie rejouée
M’arrache de la branche
Au mitan du printemps

J’ai construis tant de ponts
Bricolé sans relâche
Pour jouir de l’instant
Amputée que je suis

Ce n’est pas le hasard
Qui remplit de cailloux
Ma seconde besace
Mon écuelle vide

L’Absence se repait
De mes mots couchés là
Accapare mes silences
Me contraint au combat

ʒɑ̃ʒɑ̃dʁə dε nofʁaʒə
la paʁti ʁəʒue
maʁaʃə də la bʁɑ̃ʃə
o mitɑ̃ dy pʁɛ̃tɑ̃

ʒε kɔ̃stʁɥi tɑ̃ də pɔ̃
bʁikɔle sɑ̃ ʁəlaʃə
puʁ ʒuiʁ də lɛ̃stɑ̃
ɑ̃pyte kə ʒə sɥi

sə nε pa lə-azaʁ
ki ʁɑ̃pli də kaju
ma səɡɔ̃də bəzasə
mɔ̃n- ekɥεllə vidə

labsɑ̃sə sə ʁəpε
də mε mo kuʃe la
akapaʁə mε silɑ̃sə
mə kɔ̃tʁɛ̃ o kɔ̃ba