Poeme : La Solitude Plisse…

La solitude plisse
Ma peau, demeurée là
Harangue sans répit
Le présent qui s’avance

Elle me ferre sans effort
A sa guise, simplement
Détient tous mes trésors
Me jette quelques piécettes

Eternelle survivante
De mes guerres intestines
Elle laboure profond
Elague sans vergogne

Ô présence pesante
Qui se goinfre de moi
Subtile, généreuse,
Elle s’offre impunément

la sɔlitydə plisə
ma po, dəməʁe la
aʁɑ̃ɡ sɑ̃ ʁepi
lə pʁezɑ̃ ki savɑ̃sə

εllə mə feʁə sɑ̃z- efɔʁ
a sa ɡizə, sɛ̃pləmɑ̃
detjɛ̃ tus mε tʁezɔʁ
mə ʒεtə kεlk pjesεtə

ətεʁnεllə syʁvivɑ̃tə
də mε ɡeʁəz- ɛ̃tεstinə
εllə labuʁə pʁɔfɔ̃
əlaɡ sɑ̃ vεʁɡɔɲə

o pʁezɑ̃sə pəzɑ̃tə
ki sə ɡwɛ̃fʁə də mwa
sybtilə, ʒeneʁøzə,
εllə sɔfʁə ɛ̃pynemɑ̃