Poeme : La Fin

La fin ne tombe pas
Du haut de l’existence
Elle lâche une à une
Les mailles du destin

Des sons d’une densité
A peine concevable
Dénigrent les distances
Occupent infiniment

Le sens encordé
Au seul esprit, dévisse
Et le dernier regard
Ferme la table de jeu

la fɛ̃ nə tɔ̃bə pa
dy-o də lεɡzistɑ̃sə
εllə laʃə ynə a ynə
lε majə dy dεstɛ̃

dε sɔ̃ dynə dɑ̃site
a pεnə kɔ̃səvablə
deniɡʁe lε distɑ̃sə
ɔkype ɛ̃finime

lə sɑ̃sz- ɑ̃kɔʁde
o səl εspʁi, devisə
e lə dεʁnje ʁəɡaʁ
fεʁmə la tablə də ʒø