Poeme : Face Au Vent

Face au vent, sur le seuil
L’horizon enroué
Me fait part de son trouble
Sa longue servitude

Pour un temps, la demeure
Toutes paupières closes
Couve amoureusement
De vieux éclats d’enfance

Sur un chemin patient
Qui accueille mes pas
J’éprouve le vertige
Que seule offre l’errance

Les instants se sont tus
Au bras du grand silence
Mon regard se pose
Sur la montagne nue
T

fasə o vɑ̃, syʁ lə səj
lɔʁizɔ̃ ɑ̃ʁue
mə fε paʁ də sɔ̃ tʁublə
sa lɔ̃ɡ sεʁvitydə

puʁ œ̃ tɑ̃, la dəməʁə
tutə popjεʁə klozə
kuvə amuʁøzəmɑ̃
də vjøz- ekla dɑ̃fɑ̃sə

syʁ œ̃ ʃəmɛ̃ pasjɑ̃
ki akœjə mε pa
ʒepʁuvə lə vεʁtiʒə
kə sələ ɔfʁə leʁɑ̃sə

lεz- ɛ̃stɑ̃ sə sɔ̃ tys
o bʁa dy ɡʁɑ̃ silɑ̃sə
mɔ̃ ʁəɡaʁ sə pozə
syʁ la mɔ̃taɲə nɥ
te