Poeme : Rivière

Eau timide
Naissance rapide
Descend calmement
Descend doucement
Sur ce triangle blanc
Elle avance sans ses plans
Malgré de vaines homélies
Elle rejoint ses nombreux amis
Petit à petit elle prend vie
Eh d’un coup, tombe dans le vide
Effarouchée, Choquée, Exaspérée, Brisée
Se fracasse violemment, tout émoustillée
Perdue, Abattue par ce voyage éternel
Elle avance lentement, c’est la fin de ses rêves
Elle reste paisiblement vivre dans cet étang
Elle attend demain, le jour se lève
Elle restera ici, s’en est fini de la belle vie
Seine, Loire, Rhin, furent de grands marins !
Elle, restera le misérable sort du lendemain.

o timidə
nεsɑ̃sə ʁapidə
desɑ̃ kalməmɑ̃
desɑ̃ dusəmɑ̃
syʁ sə tʁjɑ̃ɡlə blɑ̃
εllə avɑ̃sə sɑ̃ sε plɑ̃
malɡʁe də vεnəz- ɔmeli
εllə ʁəʒwɛ̃ sε nɔ̃bʁøz- ami
pəti a pəti εllə pʁɑ̃ vi
ε dœ̃ ku, tɔ̃bə dɑ̃ lə vidə
efaʁuʃe, ʃɔke, εɡzaspeʁe, bʁize
sə fʁakasə vjɔlamɑ̃, tut- emustije
pεʁdɥ, abatɥ paʁ sə vwajaʒə etεʁnεl
εllə avɑ̃sə lɑ̃təmɑ̃, sε la fɛ̃ də sε ʁεvə
εllə ʁεstə pεzibləmɑ̃ vivʁə dɑ̃ sεt etɑ̃ɡ
εllə atɑ̃ dəmɛ̃, lə ʒuʁ sə lεvə
εllə ʁεstəʁa isi, sɑ̃n- ε fini də la bεllə vi
sεnə, lwaʁə, ʁɛ̃, fyʁe də ɡʁɑ̃ maʁɛ̃ !
εllə, ʁεstəʁa lə mizeʁablə sɔʁ dy lɑ̃dəmɛ̃.