Poeme : Comme Un Noyau
Comme Un Noyau
Au fin fond de mon monde, se terrait une entité
Texture inconnue de mes mains, sans identité
Retenant par magie quelques milliards de tonnes
Une force venue du centre, ancestrale et monotone.
Noyau solide d’une énorme pêche, dure et inflexible
Blindé de fer, longtemps cherché, bien inaccessible
Il est mère de vie et père de toute vile humanité
Monarque absolu, gouverne sans pointe de vanité.
Il s’est renfermé tout seul, au creux d’une carapace
Liquide et stable, pourtant point constituée de glace
Colérique et hargneuse, toujours en constante fusion
D’un mouvement immortel sur une même décision.
Larme De Joie.
PostScriptum
Poème rédigé en Mars dernier, qu’en dites vous ?
Pour mettre un commentaire
Poème en Phonétique
asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə
o fɛ̃ fɔ̃ də mɔ̃ mɔ̃də, sə teʁε ynə ɑ̃tite
tεkstyʁə ɛ̃kɔnɥ də mε mɛ̃, sɑ̃z- idɑ̃tite
ʁətənɑ̃ paʁ maʒi kεlk miljaʁd də tɔnə
ynə fɔʁsə vənɥ dy sɑ̃tʁə, ɑ̃sεstʁalə e monotɔnə.
nwajo sɔlidə dynə enɔʁmə pεʃə, dyʁə e ɛ̃flεksiblə
blɛ̃de də fεʁ, lɔ̃tɑ̃ ʃεʁʃe, bjɛ̃ inaksesiblə
il ε mεʁə də vi e pεʁə də tutə vilə ymanite
mɔnaʁkə absɔly, ɡuvεʁnə sɑ̃ pwɛ̃tə də vanite.
il sε ʁɑ̃fεʁme tu səl, o kʁø dynə kaʁapasə
likidə e stablə, puʁtɑ̃ pwɛ̃ kɔ̃stitye də ɡlasə
kɔleʁikə e-aʁɲøzə, tuʒuʁz- ɑ̃ kɔ̃stɑ̃tə fyzjɔ̃
dœ̃ muvəmɑ̃ imɔʁtεl syʁ ynə mεmə desizjɔ̃.
asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə
o fɛ̃ fɔ̃ də mɔ̃ mɔ̃də, sə teʁε ynə ɑ̃tite
tεkstyʁə ɛ̃kɔnɥ də mε mɛ̃, sɑ̃z- idɑ̃tite
ʁətənɑ̃ paʁ maʒi kεlk miljaʁd də tɔnə
ynə fɔʁsə vənɥ dy sɑ̃tʁə, ɑ̃sεstʁalə e monotɔnə.
nwajo sɔlidə dynə enɔʁmə pεʃə, dyʁə e ɛ̃flεksiblə
blɛ̃de də fεʁ, lɔ̃tɑ̃ ʃεʁʃe, bjɛ̃ inaksesiblə
il ε mεʁə də vi e pεʁə də tutə vilə ymanite
mɔnaʁkə absɔly, ɡuvεʁnə sɑ̃ pwɛ̃tə də vanite.
il sε ʁɑ̃fεʁme tu səl, o kʁø dynə kaʁapasə
likidə e stablə, puʁtɑ̃ pwɛ̃ kɔ̃stitye də ɡlasə
kɔleʁikə e-aʁɲøzə, tuʒuʁz- ɑ̃ kɔ̃stɑ̃tə fyzjɔ̃
dœ̃ muvəmɑ̃ imɔʁtεl syʁ ynə mεmə desizjɔ̃.
asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə asteʁiskə