Poeme : L’eau

Chaude dérivante et parfois fraîche ruisselante
Pénurie qui me suis parfois brèche abondant
Narcissisme au doux coulie de l’importance
Qui parfois me gène selon mon ignorance

Terrible force panache et transparence
En proie de cette déliquescence
Vandale qui cherche sa délivrance
En mode vapeur brut elle est brûlante

Matière roc et fondante de connivence
Du froid, bloquant sera son apparence
Glisse et file dans l’extrême pente
En apéritif descente vivante

Vie qui donne la vie c’est dit
Sans qui vivre n’est qu’utopie
Enfouie ici et la elle reste uni
Dommage c’est fini pour cause ; la pluie

ʃodə deʁivɑ̃tə e paʁfwa fʁεʃə ʁɥisəlɑ̃tə
penyʁi ki mə sɥi paʁfwa bʁεʃə abɔ̃dɑ̃
naʁsisismə o du kuli də lɛ̃pɔʁtɑ̃sə
ki paʁfwa mə ʒεnə səlɔ̃ mɔ̃n- iɲɔʁɑ̃sə

teʁiblə fɔʁsə panaʃə e tʁɑ̃spaʁɑ̃sə
ɑ̃ pʁwa də sεtə delikesɑ̃sə
vɑ̃dalə ki ʃεʁʃə sa delivʁɑ̃sə
ɑ̃ mɔdə vapœʁ bʁyt εllə ε bʁylɑ̃tə

matjεʁə ʁɔk e fɔ̃dɑ̃tə də kɔnivɑ̃sə
dy fʁwa, blɔkɑ̃ səʁa sɔ̃n- apaʁɑ̃sə
ɡlisə e filə dɑ̃ lεkstʁεmə pɑ̃tə
ɑ̃n- apeʁitif desɑ̃tə vivɑ̃tə

vi ki dɔnə la vi sε di
sɑ̃ ki vivʁə nε kytɔpi
ɑ̃fui isi e la εllə ʁεstə yni
dɔmaʒə sε fini puʁ kozə, la plɥi