Poeme : La Vie

LA VIE

Dans ce monde ou je suis inutile,
Je ne pense qu’au suicide !
Marre de simuler ma joie,
C’est au quotidien que je me noies !

Aujourd’hui, une nouvelle sortie,
Ma permis de me rendre compte,
Que je n’avais pas de véritable ami,
Car tous cela n’est qu’une image !

Ce soir encore, mes draps seront mouiller,
Des larmes encore des larmes,
Je suis une nouvelle fois perturber,
Par des pensées qui me tue.

Peu de chose me tiennent
A cette vie qui me semble horrible et difficile !
Si seulement je pouvais me lever heureux,
Ou encore me coucher heureux,

Mais je n’y arriverai jamais,
J’ai perdu mon optimisme,
Ma raison de vivre,
Je fais du mal a ceux que j’aime ! !

Alors il me reste encore quelque années,
Ou je pourrai me poser la question cruciale,
Mais pas éternellement, seulement temporairement,
Deux possibilité ?

La mort, la facilité mais qui je le sais,
Me soulagerait ! !
Ou alors la suite d’une vie,
Mais une vie, c’est sur, qui sera triste ! !

la vi

dɑ̃ sə mɔ̃də u ʒə sɥiz- inytilə,
ʒə nə pɑ̃sə ko sɥisidə !
maʁə də simyle ma ʒwa,
sεt- o kɔtidjɛ̃ kə ʒə mə nwa !

oʒuʁdɥi, ynə nuvεllə sɔʁti,
ma pεʁmi də mə ʁɑ̃dʁə kɔ̃tə,
kə ʒə navε pa də veʁitablə ami,
kaʁ tus səla nε kynə imaʒə !

sə swaʁ ɑ̃kɔʁə, mε dʁa səʁɔ̃ muje,
dε laʁməz- ɑ̃kɔʁə dε laʁmə,
ʒə sɥiz- ynə nuvεllə fwa pεʁtyʁbe,
paʁ dε pɑ̃se ki mə tɥ.

pø də ʃozə mə tjεne
a sεtə vi ki mə sɑ̃blə ɔʁiblə e difisilə !
si sələmɑ̃ ʒə puvε mə ləve œʁø,
u ɑ̃kɔʁə mə kuʃe œʁø,

mε ʒə ni aʁivəʁε ʒamε,
ʒε pεʁdy mɔ̃n- ɔptimismə,
ma ʁεzɔ̃ də vivʁə,
ʒə fε dy mal a sø kə ʒεmə ! !

alɔʁz- il mə ʁεstə ɑ̃kɔʁə kεlkə ane,
u ʒə puʁʁε mə poze la kεstjɔ̃ kʁysjalə,
mε pa etεʁnεllmɑ̃, sələmɑ̃ tɑ̃pɔʁεʁəmɑ̃,
dø pɔsibilite ?

la mɔʁ, la fasilite mε ki ʒə lə sε,
mə sulaʒəʁε ! !
u alɔʁ la sɥitə dynə vi,
mεz- ynə vi, sε syʁ, ki səʁa tʁistə ! !