Poeme : Papillon

Toujours elle
Qui me hante la nuit.
Toujours elle
Que je discerne dans la pluie.
Pluie de souffrance
Puits de sentiments,
Gisement d’impuissance
Et rêve d’enfant.
Je cherche ma princesse
Depuis Peach,
Je recherche de la tendresse
Depuis la corniche.
Y en a une que j’aime,
Mais je rêve.
Elle est comme une reine,
J’suis comme un glaive.
Elle vole comme un papillon
Et pique comme une abeille,
Son regard est profond
Et il m’émerveille.
Je panique quand elle me voit
Je bégaye quand elle me parle,
Je fais le con pour qu’elle me voie
Son sourire me broie.

tuʒuʁz- εllə
ki mə-ɑ̃tə la nɥi.
tuʒuʁz- εllə
kə ʒə disεʁnə dɑ̃ la plɥi.
plɥi də sufʁɑ̃sə
pɥi də sɑ̃timɑ̃,
ʒizəmɑ̃ dɛ̃pɥisɑ̃sə
e ʁεvə dɑ̃fɑ̃.
ʒə ʃεʁʃə ma pʁɛ̃sεsə
dəpɥi pəak,
ʒə ʁəʃεʁʃə də la tɑ̃dʁεsə
dəpɥi la kɔʁniʃə.
i ɑ̃n- a ynə kə ʒεmə,
mε ʒə ʁεvə.
εllə ε kɔmə ynə ʁεnə,
ʒsɥi kɔmə œ̃ ɡlεvə.
εllə vɔlə kɔmə œ̃ papijɔ̃
e pikə kɔmə ynə abεjə,
sɔ̃ ʁəɡaʁ ε pʁɔfɔ̃
e il memεʁvεjə.
ʒə panikə kɑ̃t- εllə mə vwa
ʒə beɡεj kɑ̃t- εllə mə paʁlə,
ʒə fε lə kɔ̃ puʁ kεllə mə vwa
sɔ̃ suʁiʁə mə bʁwa.