Poeme : . . Comme Ulysse. .

Comme Ulysse au milieu des flots
Perdu
Je cherche l’attache finale

A chaque étape, le destin si funeste
Mine l’espoir
Le port s’éloigne, chaque jour plus vieux

Et dans l’ondoiement de mon âme
L’Ennui vêt ses habits d’éclat
De ma jeunesse au combat
Je me rappelle
Des traits vifs et perçants
Sur les cœurs chancelants

Quand, enfin
Revenu de sur l’onde amère
Je te verrai ; pareil au mendiant
Je me parerai de simples attributs

Si les Dieux sont consentants
D’Ulysse, ils feront ton unique prétendant
Je serai enfin sûr que c’est toi, Pénélope
De toi je sèmerai de futurs combats

kɔmə ylisə o miljø dε flo
pεʁdy
ʒə ʃεʁʃə lataʃə finalə

a ʃakə etapə, lə dεstɛ̃ si fynεstə
minə lεspwaʁ
lə pɔʁ selwaɲə, ʃakə ʒuʁ plys vjø

e dɑ̃ lɔ̃dwaəmɑ̃ də mɔ̃n- amə
lɑ̃nɥi vεt sεz- abi dekla
də ma ʒənεsə o kɔ̃ba
ʒə mə ʁapεllə
dε tʁε vifz- e pεʁsɑ̃
syʁ lε kœʁ ʃɑ̃səlɑ̃

kɑ̃, ɑ̃fɛ̃
ʁəvəny də syʁ lɔ̃də amεʁə
ʒə tə veʁε, paʁεj o mɑ̃djɑ̃
ʒə mə paʁəʁε də sɛ̃pləz- atʁiby

si lε djø sɔ̃ kɔ̃sɑ̃tɑ̃
dylisə, il fəʁɔ̃ tɔ̃n- ynikə pʁetɑ̃dɑ̃
ʒə səʁε ɑ̃fɛ̃ syʁ kə sε twa, penelɔpə
də twa ʒə sεməʁε də fytyʁ kɔ̃ba