Poeme : Mademoiselle Charlotte

Mademoiselle charlotte,
Est chouette et rigolote,
Jamais de larmes sur son visage,
Justes les traces d’un sourire trop sage.

Quel demon someille en elle ?
Celui de la fievre dementielle,
De l’agitation perpetuelle,
Qui la pousse vers des desirs charnels ?

Elle ne supporte pas les obsedés,
Pas plus que les persecutés,
Elle reve de passion, d’aventure,
Loin de ceux qui la torture.

Loin d’etre coincée,
Elle aime partager ses passions,
Elle qui a tant d’ambition,
Voudrait juste pouvoir s’envoler.

madəmwazεllə ʃaʁlɔtə,
ε ʃuεtə e ʁiɡɔlɔtə,
ʒamε də laʁmə- syʁ sɔ̃ vizaʒə,
ʒystə lε tʁasə dœ̃ suʁiʁə tʁo saʒə.

kεl dəmɔ̃ sɔmεjə ɑ̃n- εllə ?
səlɥi də la fjεvʁə dəmɑ̃sjεllə,
də laʒitasjɔ̃ pεʁpətɥεllə,
ki la pusə vεʁ dε dəziʁ ʃaʁnεl ?

εllə nə sypɔʁtə pa lεz- ɔpsəde,
pa plys kə lε pεʁsəkyte,
εllə ʁəvə də pasjɔ̃, davɑ̃tyʁə,
lwɛ̃ də sø ki la tɔʁtyʁə.

lwɛ̃ dεtʁə kwɛ̃se,
εllə εmə paʁtaʒe sε pasjɔ̃,
εllə ki a tɑ̃ dɑ̃bisjɔ̃,
vudʁε ʒystə puvwaʁ sɑ̃vɔle.