Poeme : La Vie, La Vie…

Quelle terrible chose, la vie
Vaniteuse lorsqu’elle sourit
Menteuse face à l’envie
Et crédible dans l’ennui

Moi elle me plaît, même si je ne l’avoue jamais
Moi elle me fermente, et elle me tue
Moi, elle me suffit, mais je reste têtu
Moi, je n’veux pas qu’elle soit programmée.

Quelle délice ! Exquise et pointue.
Quel vice ! Gourmandises et vertus.

Mais lorsque la contradiction apparait,
Les fleurs n’ont plus aucune odeur
Le soleil de midi comme à minuit, pleure
La faiblesse nuit, une rancœur fêlée…

Quelle pénombre ! Lasse et tordue.
Quelle encombre ! Tenace et mordue.

Mais la seule chose qui nous rend mortel,
C’est l’erreur, le temps et l’immortel.

kεllə teʁiblə ʃozə, la vi
vanitøzə lɔʁskεllə suʁi
mɑ̃tøzə fasə a lɑ̃vi
e kʁediblə dɑ̃ lɑ̃nɥi

mwa εllə mə plε, mεmə si ʒə nə lavu ʒamε
mwa εllə mə fεʁmɑ̃tə, e εllə mə tɥ
mwa, εllə mə syfi, mε ʒə ʁεstə tεty
mwa, ʒə nvø pa kεllə swa pʁɔɡʁame.

kεllə delisə ! εkskizə e pwɛ̃tɥ.
kεl visə ! ɡuʁmɑ̃dizəz- e vεʁtys.

mε lɔʁskə la kɔ̃tʁadiksjɔ̃ apaʁε,
lε flœʁ nɔ̃ plysz- okynə ɔdœʁ
lə sɔlεj də midi kɔmə a minɥi, plœʁə
la fεblεsə nɥi, ynə ʁɑ̃kœʁ fεle…

kεllə penɔ̃bʁə ! lasə e tɔʁdɥ.
kεllə ɑ̃kɔ̃bʁə ! tənasə e mɔʁdɥ.

mε la sələ ʃozə ki nu ʁɑ̃ mɔʁtεl,
sε leʁœʁ, lə tɑ̃z- e limɔʁtεl.