Poeme : Le Pire

Ressens tu ce moment intense
Lorsque les fleurs n’ont plus de pétales
Cet instant de pur démense
Venant pour éteindre un feu rival

Quand ton cœur danse sous ces flammes de la crainte
Où les souhaits deviennent ton martyr
Comme des voix trop douce servant de feintes
Qui te balance sous la douleur des soupirs

Pourtant inimaginable, quelques lumieres
T’ouvre clairement leurs secrets
Des secrets de fuite, de sang amer
Communiquant des tenebres muets

Une lassitude de toute épreuve
Te demande de te battre épherement
Te donnant comme croyance la réussite de tes preuves
Servant a métriser les émotions te surpassant

Et le temps de ce chaos insuportable
Sous les éclairs de cet empire
A l’intérieur des sentiments potables
S’installe ce regretable « pire »

ʁəsɛ̃ ty sə mɔmɑ̃ ɛ̃tɑ̃sə
lɔʁskə lε flœʁ nɔ̃ plys də petalə
sεt ɛ̃stɑ̃ də pyʁ demɑ̃sə
vənɑ̃ puʁ etɛ̃dʁə œ̃ fø ʁival

kɑ̃ tɔ̃ kœʁ dɑ̃sə su sε flamə də la kʁɛ̃tə
u lε suε dəvjεne tɔ̃ maʁtiʁ
kɔmə dε vwa tʁo dusə sεʁvɑ̃ də fɛ̃tə
ki tə balɑ̃sə su la dulœʁ dε supiʁ

puʁtɑ̃ inimaʒinablə, kεlk lymjəʁə
tuvʁə klεʁəmɑ̃ lœʁ sεkʁε
dε sεkʁε də fɥitə, də sɑ̃ ame
kɔmynikɑ̃ dε tənεbʁə- mɥε

ynə lasitydə də tutə epʁəvə
tə dəmɑ̃də də tə batʁə efəʁəmɑ̃
tə dɔnɑ̃ kɔmə kʁwajɑ̃sə la ʁeysitə də tε pʁəvə
sεʁvɑ̃ a metʁize lεz- emɔsjɔ̃ tə syʁpasɑ̃

e lə tɑ̃ də sə ʃaoz- ɛ̃sypɔʁtablə
su lεz- eklεʁ də sεt ɑ̃piʁə
a lɛ̃teʁjœʁ dε sɑ̃timɑ̃ pɔtablə
sɛ̃stalə sə ʁəɡʁətablə « piʁə »