Poeme : Perdue

À quoi bon continuer
À vivre dans ce monde oublié
On me dit dépressive
Que je n’aime pas vivre
Mais à quoi ils pensent
On ne me donne pas de chance
On me balance
Et je reste en silence
Si on me demande mon avis
C’est que j’ai encore rien dit
Je reste enfermée
Je reste repliée
Je perds le contrôle
Je ne suis pas drôle
On me demande si je suis moi
Je réponds que je ne sais pas
Je me suis perdue
Je ne me retrouve plus
Je me suis oubliée
Je ne veux plus continuer

a kwa bɔ̃ kɔ̃tinɥe
a vivʁə dɑ̃ sə mɔ̃də ublje
ɔ̃ mə di depʁesivə
kə ʒə nεmə pa vivʁə
mεz- a kwa il pɑ̃se
ɔ̃ nə mə dɔnə pa də ʃɑ̃sə
ɔ̃ mə balɑ̃sə
e ʒə ʁεstə ɑ̃ silɑ̃sə
si ɔ̃ mə dəmɑ̃də mɔ̃n- avi
sε kə ʒε ɑ̃kɔʁə ʁjɛ̃ di
ʒə ʁεstə ɑ̃fεʁme
ʒə ʁεstə ʁəplje
ʒə pεʁd lə kɔ̃tʁolə
ʒə nə sɥi pa dʁolə
ɔ̃ mə dəmɑ̃də si ʒə sɥi mwa
ʒə ʁepɔ̃ kə ʒə nə sε pa
ʒə mə sɥi pεʁdɥ
ʒə nə mə ʁətʁuvə plys
ʒə mə sɥiz- ublje
ʒə nə vø plys kɔ̃tinɥe