Poeme : Tic Tac

Les jours passent…
Ma vie avance…
Au rythme d’une pendule je regarde le temps
Passé, futur, présent…
Une pièce vide, quelque dessin
Un monde de guitare, de gens
Une avalanche de sentiment
Ma vie, mon destin…
Comme les autres je grandis
Je construis ma petite vie
A la fois la tête de remord
Et de chose d’on je suis fier
J’espère un jour être mère
C’est un voeux que beaucoup de personnes font
J’ai donc les même envies que chacun
Je marche, je cour, je souffre, je ris, je pleur, j’apprend
Je me construis un but lentement.

Cel’

lε ʒuʁ pase…
ma vi avɑ̃sə…
o ʁitmə dynə pɑ̃dylə ʒə ʁəɡaʁdə lə tɑ̃
pase, fytyʁ, pʁezɑ̃…
ynə pjεsə vidə, kεlkə desɛ̃
œ̃ mɔ̃də də ɡitaʁə, də ʒɑ̃
ynə avalɑ̃ʃə də sɑ̃timɑ̃
ma vi, mɔ̃ dεstɛ̃…
kɔmə lεz- otʁə- ʒə ɡʁɑ̃di
ʒə kɔ̃stʁɥi ma pətitə vi
a la fwa la tεtə də ʁəmɔʁ
e də ʃozə dɔ̃ ʒə sɥi fje
ʒεspεʁə œ̃ ʒuʁ εtʁə mεʁə
sεt- œ̃ vø kə boku də pεʁsɔnə fɔ̃
ʒε dɔ̃k lε mεmə ɑ̃vi kə ʃakœ̃
ʒə maʁʃə, ʒə kuʁ, ʒə sufʁə, ʒə ʁis, ʒə plœʁ, ʒapʁɑ̃
ʒə mə kɔ̃stʁɥiz- œ̃ byt lɑ̃təmɑ̃.

səl