Poeme : Explosion

La haine s’est amplifiée
Je ne puis plus supporter
Ce malaise immortel
Ma tête explose
Bousculement de pensées
Je m’essoufle
L’oxygène commence à manquer !
La rage a pris place dans ma chair
Je hurle de colère
Je ne peut empécher mes mouvements
Chaque battement est un supplice
Je ne peut me séparer de ce vice
Mon corps brûle
Et fait flamber tout ce qui m’entoure
Je perds pied
Détruisant tout ce que j’entreprend
La souffrance des autres
M’est accordée
La lame est enfoncée
ARRETE !
Je ne m’entend
Ma douleur me noie
Elle s’amplifie de jour en jour
Je ne sais comment agir
J’aimerai apprendre à vivre
Et ne plus me torturer
Inutilité
Déception
Tortionnaire
Je ne mérite pas ma vie
Donne la mienne
Que cette coupure à vif cicatrise

la-εnə sεt- ɑ̃plifje
ʒə nə pɥi plys sypɔʁte
sə malεzə imɔʁtεl
ma tεtə εksplozə
buskyləmɑ̃ də pɑ̃se
ʒə mesuflə
lɔksiʒεnə kɔmɑ̃sə a mɑ̃ke !
la ʁaʒə a pʁi plasə dɑ̃ ma ʃεʁ
ʒə yʁlə də kɔlεʁə
ʒə nə pø ɑ̃peʃe mε muvəmɑ̃
ʃakə batəmɑ̃ εt- œ̃ syplisə
ʒə nə pø mə sepaʁe də sə visə
mɔ̃ kɔʁ bʁylə
e fε flɑ̃be tu sə ki mɑ̃tuʁə
ʒə pεʁd pje
detʁɥizɑ̃ tu sə kə ʒɑ̃tʁəpʁɑ̃
la sufʁɑ̃sə dεz- otʁə
mεt- akɔʁde
la lamə εt- ɑ̃fɔ̃se
aʁətə !
ʒə nə mɑ̃tɑ̃
ma dulœʁ mə nwa
εllə sɑ̃plifi də ʒuʁ ɑ̃ ʒuʁ
ʒə nə sε kɔmɑ̃ aʒiʁ
ʒεməʁε apʁɑ̃dʁə a vivʁə
e nə plys mə tɔʁtyʁe
inytilite
desεpsjɔ̃
tɔʁsjɔnεʁə
ʒə nə meʁitə pa ma vi
dɔnə la mjεnə
kə sεtə kupyʁə a vif sikatʁizə