Poeme : Le Brame Du Cerf

J’entends l’appel du cerf quand la brume se pose
Que l’automne se pare en couleurs de concert
Quand se fane le temps comme fane une rose
J’entends l’appel du cerf.

Malgré le ciel houleux, malgré ce mois morose
Je me mets à genoux tout au bord de l’enfer,
Il est là, devant moi tout en prenant la pose.

Fier et majestueux, je ressens cette osmose…
La nature est en moi je flaire ce sol vert
Pour que le temps fuyant fasse une courte pause.
J’entends l’appel du cerf.

ʒɑ̃tɑ̃ lapεl dy sεʁf kɑ̃ la bʁymə sə pozə
kə lotɔmnə sə paʁə ɑ̃ kulœʁ də kɔ̃sεʁ
kɑ̃ sə fanə lə tɑ̃ kɔmə fanə ynə ʁozə
ʒɑ̃tɑ̃ lapεl dy sεʁf.

malɡʁe lə sjεl ulø, malɡʁe sə mwa mɔʁozə
ʒə mə mεtz- a ʒənu tut- o bɔʁ də lɑ̃fe,
il ε la, dəvɑ̃ mwa tut- ɑ̃ pʁənɑ̃ la pozə.

fje e maʒεstɥø, ʒə ʁəsɛ̃ sεtə ɔsmozə…
la natyʁə εt- ɑ̃ mwa ʒə flεʁə sə sɔl vεʁ
puʁ kə lə tɑ̃ fyiɑ̃ fasə ynə kuʁtə pozə.
ʒɑ̃tɑ̃ lapεl dy sεʁf.