Poeme : La Complainte D’un Violon.

Froide, la nuit se constelle d’étoiles,
Triste, ce pleur d’un violon s’envolant,
Loin, hurlement d’un loup pose des voiles,
Sombre, fuse symphonie s’élevant.

Et Ludmilla de ses doigts joue ce râle,
Il se mourra dans les bouleaux l’amour.
Dramatique sa note viscérale,
Hélas jamais ne viendra son retour.

Le vent puissant déplace sa complainte,
Oiseau de nuit, ô démon hululant !
Dramatise fort, sa profonde plainte.
Dans la neige Ludmilla gît hurlant.
Nicole, Août 2015.

fʁwadə, la nɥi sə kɔ̃stεllə detwalə,
tʁistə, sə plœʁ dœ̃ vjɔlɔ̃ sɑ̃vɔlɑ̃,
lwɛ̃, yʁləmɑ̃ dœ̃ lu pozə dε vwalə,
sɔ̃bʁə, fyzə sɛ̃fɔni seləvɑ̃.

e lydmija də sε dwa ʒu sə ʁalə,
il sə muʁʁa dɑ̃ lε bulo lamuʁ.
dʁamatikə sa nɔtə viseʁalə,
ela ʒamε nə vjɛ̃dʁa sɔ̃ ʁətuʁ.

lə vɑ̃ pɥisɑ̃ deplasə sa kɔ̃plɛ̃tə,
wazo də nɥi, o demɔ̃ ylylɑ̃ !
dʁamatizə fɔʁ, sa pʁɔfɔ̃də plɛ̃tə.
dɑ̃ la nεʒə lydmija ʒit yʁlɑ̃.
nikɔlə, aut dø milə kɛ̃zə.