Poeme : Mon Corps Biochimique

Perché du haut de ses entrailles,
Me délaisse comme une feuille,
Tromblant de multiples tailles,
En travers de ce seuil.

Dijoncte par ce fort,
Si A pleuré au milieu de ce porc,
Si vulnérablement amoindrit,
Par un tel peuple demunit.

De toutes ses carcaces,
Explosées en mille feux,
A travers un tel espace,
Vide et ennuyeux.

Dont a l’interieur de celui ci,
Apparaissent des caprices,
Ou on trouve des vices,
Malicieusement incohérentes,
De vaines hontes,
Hornement bien farcies.

pεʁʃe dy-o də sεz- ɑ̃tʁajə,
mə delεsə kɔmə ynə fœjə,
tʁɔ̃blɑ̃ də myltiplə tajə,
ɑ̃ tʁavεʁ də sə səj.

diʒɔ̃ktə paʁ sə fɔʁ,
si a pləʁe o miljø də sə pɔʁk,
si vylneʁabləmɑ̃ amwɛ̃dʁi,
paʁ œ̃ tεl pəplə dəmyni.

də tutə sε kaʁkasə,
εksplozez- ɑ̃ milə fø,
a tʁavεʁz- œ̃ tεl εspasə,
vidə e ɑ̃nyiø.

dɔ̃ a lɛ̃təʁjœʁ də səlɥi si,
apaʁεse dε kapʁisə,
u ɔ̃ tʁuvə dε visə,
malisjøzəmɑ̃ ɛ̃kɔeʁɑ̃tə,
də vεnəz- ɔ̃tə,
ɔʁnəmɑ̃ bjɛ̃ faʁsi.