Poeme : Mon Plus Triste Noel

Doucement, la perte tombe sur le sol
Comme la neige de mes Noel
Doucement la vie s’envol
Je me sens si infidelle.

La honte me gruge comme une tempête
Poussé à l’abandon de soi
Moi qui ne peut que rester muette
Noyer les cris au fond de moi.

Qui en paiera le plus grand prix ?
La vie ou valeurs, arrachées ?
Pendant que je reste, démunit,
Dans cette froide salle, couché.

Je ne me sens, ni femme, ni fille
Comme-ci aucun droit, je n’avais
D’un jour fonder une famille,
Mon cœur brisé, ne me le permettra jamais.

dusəmɑ̃, la pεʁtə tɔ̃bə syʁ lə sɔl
kɔmə la nεʒə də mε noεl
dusəmɑ̃ la vi sɑ̃vɔl
ʒə mə sɑ̃s si ɛ̃fidεllə.

la ɔ̃tə mə ɡʁyʒə kɔmə ynə tɑ̃pεtə
puse a labɑ̃dɔ̃ də swa
mwa ki nə pø kə ʁεste mɥεtə
nwaje lε kʁiz- o fɔ̃ də mwa.

ki ɑ̃ pεəʁa lə plys ɡʁɑ̃ pʁi ?
la vi u valœʁ, aʁaʃe ?
pɑ̃dɑ̃ kə ʒə ʁεstə, demyni,
dɑ̃ sεtə fʁwadə salə, kuʃe.

ʒə nə mə sɑ̃s, ni famə, ni fijə
kɔmə si okœ̃ dʁwa, ʒə navε
dœ̃ ʒuʁ fɔ̃de ynə famijə,
mɔ̃ kœʁ bʁize, nə mə lə pεʁmεtʁa ʒamε.