Poeme : Mépris D’autrui

O toi, ma rivale qui ose
Profaner de tes mains impures,
Ce corps fragile tel une rose,
Je te bannis, vif parjure.

Que les spectres de mon mépris
Et de ma haine te hantent.

Que la peur sournoise et pénétrante
Te rongent peu à peu l’esprit.

Que mes pensées te transpercent
Le cœur tel un pieu dans un vampire.

Que mes larmes te percent
Le corps jusqu’a ce que tu expires.

Que le désir qui m’étreint,
Se change en giganstesque étau
Cruel et impitoyable bourreau,
Qu’il te broie doucement les reins.

Je veux que tu souffres physiquement,
Car de part ta faute je souffre mentalement…

o twa, ma ʁivalə ki ozə
pʁɔfane də tε mɛ̃z- ɛ̃pyʁə,
sə kɔʁ fʁaʒilə tεl ynə ʁozə,
ʒə tə bani, vif paʁʒyʁə.

kə lε spεktʁə- də mɔ̃ mepʁi
e də ma-εnə tə-ɑ̃te.

kə la pœʁ suʁnwazə e penetʁɑ̃tə
tə ʁɔ̃ʒe pø a pø lεspʁi.

kə mε pɑ̃se tə tʁɑ̃spεʁse
lə kœʁ tεl œ̃ pjø dɑ̃z- œ̃ vɑ̃piʁə.

kə mε laʁmə- tə pεʁse
lə kɔʁ ʒyska sə kə ty εkspiʁə.

kə lə deziʁ ki metʁɛ̃,
sə ʃɑ̃ʒə ɑ̃ ʒiɡɑ̃stεskə eto
kʁyεl e ɛ̃pitwajablə buʁʁo,
kil tə bʁwa dusəmɑ̃ lε ʁɛ̃.

ʒə vø kə ty sufʁə- fizikəmɑ̃,
kaʁ də paʁ ta fotə ʒə sufʁə mɑ̃taləmɑ̃…