Poeme : Les Vrais Amis

Loin de la ville
Dans une prairie
Vivaient deux brebis
Grasses et belles.

Hélas, l’une d’elles
Un temps se perdit.
C’est plein de soucis
Qu’elle se vit seule.

D’un loup très veule
Elle fut poursuivie
Triste comédie
Pour cette belle.

C’est à ce rôle
Nouveau que sa vie
De si peu faillit
Monter au Ciel.

Sort cruel
Loin de ses amis
La douce brebis,
Le guide fidèle.

Berger, seule
Est ta si jolie
Et tendre brebis
Proie trop facile.

A ces hostiles
Loups dont l’appétit
A rien n’obéit
Si ce n’est au fiel.

Par miracle
Elle réussit
Sa sortie
Des bois du mal.

Car des appels
Lui vinrent ainsi
De ses amis
Au cœur de miel.

lwɛ̃ də la vilə
dɑ̃z- ynə pʁεʁi
vivε dø bʁəbi
ɡʁasəz- e bεllə.

ela, lynə dεllə
œ̃ tɑ̃ sə pεʁdi.
sε plɛ̃ də susi
kεllə sə vit sələ.

dœ̃ lu tʁε vələ
εllə fy puʁsɥivi
tʁistə kɔmedi
puʁ sεtə bεllə.

sεt- a sə ʁolə
nuvo kə sa vi
də si pø faji
mɔ̃te o sjεl.

sɔʁ kʁyεl
lwɛ̃ də sεz- ami
la dusə bʁəbi,
lə ɡidə fidεlə.

bεʁʒe, sələ
ε ta si ʒɔli
e tɑ̃dʁə bʁəbi
pʁwa tʁo fasilə.

a sεz- ɔstilə
lu dɔ̃ lapeti
a ʁjɛ̃ nɔbei
si sə nεt- o fjεl.

paʁ miʁaklə
εllə ʁeysi
sa sɔʁti
dε bwa dy mal.

kaʁ dεz- apεl
lɥi vɛ̃ʁe ɛ̃si
də sεz- ami
o kœʁ də mjεl.