Poeme : L’ego

L’Ego
Un petit garcon pleure dans la nuit
Ses larmes s’éteignent sur le sol
Et sous l’étoile polaire qui luit
La lune est devenue folle

Elle est si solitaire cette vestale d’argent
Si seule qu’elle cherche un amant
Por chauffer le lit que le soleil
Laisse froid. désesperement seule dans le ciel

Vient alors le petit garcon
Qui, voyant la lune pleurer,
Se mit dans l’idée de la consoler
Situation cocasse car

La Lune, amusée par l’innocence de son âge,
Taquine, sépara le petit garcon fou,
De son ombre.

ləɡo
œ̃ pəti ɡaʁkɔ̃ plœʁə dɑ̃ la nɥi
sε laʁmə- setεɲe syʁ lə sɔl
e su letwalə pɔlεʁə ki lɥi
la lynə ε dəvənɥ fɔlə

εllə ε si sɔlitεʁə sεtə vεstalə daʁʒe
si sələ kεllə ʃεʁʃə œ̃n- amɑ̃
pɔʁ ʃofe lə li kə lə sɔlεj
lεsə fʁwa. dezεspəʁəmɑ̃ sələ dɑ̃ lə sjεl

vjɛ̃ alɔʁ lə pəti ɡaʁkɔ̃
ki, vwajɑ̃ la lynə pləʁe,
sə mit dɑ̃ lide də la kɔ̃sɔle
sitɥasjɔ̃ kɔkasə kaʁ

la lynə, amyze paʁ linɔsɑ̃sə də sɔ̃n- aʒə,
takinə, sepaʁa lə pəti ɡaʁkɔ̃ fu,
də sɔ̃n- ɔ̃bʁə.