Poeme : Reveil

Le jour se lève sur la ville endormie
Le brouillard se couche sur la nuit
Le soleil sortira bientot de sa torpeur
J’ouvre les yeux sur un smog baladeur

Il est trop tot le monde dort encore
Le vent m’exhorte de me reveiller, dehors
Le ciel comtemple notre terre,
Avant de repartir, il a d’autres choses a faire…

Je suis desormais le seul a pouvoir te comtempler
Tu dors tranquilement, sereine et apaisée
Je carresse doucement ton visage endormit
Et te mordille passivement le cou, doucement tu frémis

Les secondes passent et tu te reveilles
Sous mes baisers tu t’eveilles
Tu quitte Morphée pour me revenir
Je t’ouvre mes bras pour que tu ne puisse plus t’enfuir…

lə ʒuʁ sə lεvə syʁ la vilə ɑ̃dɔʁmi
lə bʁujaʁ sə kuʃə syʁ la nɥi
lə sɔlεj sɔʁtiʁa bjɛ̃to də sa tɔʁpœʁ
ʒuvʁə lεz- iø syʁ œ̃ smɔɡ baladœʁ

il ε tʁo to lə mɔ̃də dɔʁ ɑ̃kɔʁə
lə vɑ̃ mεɡzɔʁtə də mə ʁəvεje, dəɔʁ
lə sjεl kɔmtɑ̃plə nɔtʁə teʁə,
avɑ̃ də ʁəpaʁtiʁ, il a dotʁə- ʃozəz- a fεʁə…

ʒə sɥi dəzɔʁmε lə səl a puvwaʁ tə kɔmtɑ̃ple
ty dɔʁ tʁɑ̃kiləmɑ̃, səʁεnə e apεze
ʒə kaʁεsə dusəmɑ̃ tɔ̃ vizaʒə ɑ̃dɔʁmi
e tə mɔʁdijə pasivəmɑ̃ lə ku, dusəmɑ̃ ty fʁemi

lε səɡɔ̃də pase e ty tə ʁəvεjə
su mε bεze ty təvεjə
ty kitə mɔʁfe puʁ mə ʁəvəniʁ
ʒə tuvʁə mε bʁa puʁ kə ty nə pɥisə plys tɑ̃fɥiʁ…