Poeme : Feu

Assis face a ce feu
Qui devore l’espace peu a peu

Je sens mon sang, enragé,
Qui fremit, bout et se vaporise
Il ne se calme pas devant ce brasier
Il voit, entend et sent une aura precise

Une presence plus suave que lui
De bien plus brulante que lui
Il cherche la source de ce defi
Et de toutes ses imperfections il fait fi

Devant ces flammes qui lèchent le ciel
Et m’éblouissent de milles papillons enflammés
Face a ce spectacle il se met a pleurer mais
Il ne pleure pas de joie ses larmes sont de fiel

Oh Grands Dieux qu’un instant s’arrète la course
De ce torrent de magma qui me calcine
Qu’il puisse enfin retourner a la source
De la guerre intestine

Qui oppose feu de passion, feu de joie
Et un simple feu de bois…

asi fasə a sə fø
ki dəvɔʁə lεspasə pø a pø

ʒə sɑ̃s mɔ̃ sɑ̃, ɑ̃ʁaʒe,
ki fʁəmi, bu e sə vapɔʁizə
il nə sə kalmə pa dəvɑ̃ sə bʁazje
il vwa, ɑ̃tɑ̃t- e sɑ̃ ynə oʁa pʁəsizə

ynə pʁəzɑ̃sə plys sɥavə kə lɥi
də bjɛ̃ plys bʁylɑ̃tə kə lɥi
il ʃεʁʃə la suʁsə də sə dəfi
e də tutə sεz- ɛ̃pεʁfεksjɔ̃z- il fε fi

dəvɑ̃ sε flamə ki lεʃe lə sjεl
e mebluise də milə papijɔ̃z- ɑ̃flame
fasə a sə spεktaklə il sə mεt a pləʁe mε
il nə plœʁə pa də ʒwa sε laʁmə- sɔ̃ də fjεl

ɔ ɡʁɑ̃ djø kœ̃n- ɛ̃stɑ̃ saʁεtə la kuʁsə
də sə tɔʁe də maɡma ki mə kalsinə
kil pɥisə ɑ̃fɛ̃ ʁətuʁne a la suʁsə
də la ɡeʁə ɛ̃tεstinə

ki ɔpozə fø də pasjɔ̃, fø də ʒwa
e œ̃ sɛ̃plə fø də bwa…