Poeme : Anonyme

L’ombre que projette la lumière de la science
N’a pas de limites
Comme une prière, je joins mes mains
Et implore que cesse le barouf
Qui se déchaîne entre mes oreilles.
Y’a-t-il un espoir de salut ?
Non sûrement pas.
J’en ris même si cela n’a aucun sens
J’en pleure même si ça n’a pas de sens
Tout ce que je te demande
C’est de m’emmener au paradis
Encore et encore
J’en rêve même si c’est n’importe quoi
La moitié mortelle de mon âme rit
Au seins de l’ombre sans limites
Je deviendrais monstre et victime
D’un mal être qui n’a sa place
Nulle part. Désarçonné de mon cheval tragique
Je ne prends plus garde à la chair véritable
Et re-transformes les ciseaux en épées de lumière
Et le papier en dieu vivant.

lɔ̃bʁə kə pʁɔʒεtə la lymjεʁə də la sjɑ̃sə
na pa də limitə
kɔmə ynə pʁjεʁə, ʒə ʒwɛ̃ mε mɛ̃
e ɛ̃plɔʁə kə sεsə lə baʁuf
ki sə deʃεnə ɑ̃tʁə mεz- ɔʁεjə.
ia til œ̃n- εspwaʁ də saly ?
nɔ̃ syʁəmɑ̃ pa.
ʒɑ̃ ʁis mεmə si səla na okœ̃ sɑ̃s
ʒɑ̃ plœʁə mεmə si sa na pa də sɑ̃s
tu sə kə ʒə tə dəmɑ̃də
sε də maməne o paʁadi
ɑ̃kɔʁə e ɑ̃kɔʁə
ʒɑ̃ ʁεvə mεmə si sε nɛ̃pɔʁtə kwa
la mwatje mɔʁtεllə də mɔ̃n- amə ʁit
o sɛ̃ də lɔ̃bʁə sɑ̃ limitə
ʒə dəvjɛ̃dʁε mɔ̃stʁə e viktimə
dœ̃ mal εtʁə ki na sa plasə
nylə paʁ. dezaʁsɔne də mɔ̃ ʃəval tʁaʒikə
ʒə nə pʁɑ̃ plys ɡaʁdə a la ʃεʁ veʁitablə
e ʁə tʁɑ̃sfɔʁmə- lε sizoz- ɑ̃n- epe də lymjεʁə
e lə papje ɑ̃ djø vivɑ̃.