Poeme : Nostalgie

Je consume ma vie
Au fil des rues familières
Sous les arcades de lieux
Nostalgiques. Rien ne subsiste
Si ce n’est le souvenir de nos vagabondages.
Dieu que le monde est beau
Sous les projecteurs d’un passé vivace
Calme et quiétude en ce lieux
Qui apaisent mon âme torturée
Ne subsiste que l’ombre de ton
Absence en ce lieu.

ʒə kɔ̃symə ma vi
o fil dε ʁy familjεʁə
su lεz- aʁkadə də ljø
nɔstalʒik. ʁjɛ̃ nə sybzistə
si sə nε lə suvəniʁ də no vaɡabɔ̃daʒə.
djø kə lə mɔ̃də ε bo
su lε pʁɔʒεktœʁ dœ̃ pase vivasə
kalmə e kjetydə ɑ̃ sə ljø
ki apεze mɔ̃n- amə tɔʁtyʁe
nə sybzistə kə lɔ̃bʁə də tɔ̃
absɑ̃sə ɑ̃ sə ljø.