Poeme : De Tes Lèvres Obscènes

De tes lèvres obscènes
Bois ma vie
Mon amour
Ma mort
Jusqu’a la dernière goutte
Plantes tes crocs acérés
Au plus profond de mon cœur
Enserre-le d’une prise
Implacable. Vides-le
De son fluide ardent.
Fais qu’il ne subsiste
De lui qu’une stérile cavité.
Accroches-toi de toutes tes forces
A mon cœur de loup sans griffes
Et ne le lâche pas
Car au final
Moi aussi je le dévorerai.

də tε lεvʁəz- ɔpsεnə
bwa ma vi
mɔ̃n- amuʁ
ma mɔʁ
ʒyska la dεʁnjεʁə ɡutə
plɑ̃tə tε kʁoz- aseʁe
o plys pʁɔfɔ̃ də mɔ̃ kœʁ
ɑ̃seʁə lə dynə pʁizə
ɛ̃plakablə. vidə lə
də sɔ̃ flɥidə aʁde.
fε kil nə sybzistə
də lɥi kynə steʁilə kavite.
akʁoʃə twa də tutə tε fɔʁsə
a mɔ̃ kœʁ də lu sɑ̃ ɡʁifə
e nə lə laʃə pa
kaʁ o final
mwa osi ʒə lə devɔʁəʁε.