Poeme : Le Ciel

Je me suis perdue dans le ciel,
J’ y attends mon amour eternel,
Celui qui me fera voler au 7° ciel
Et qui me rendra belle et immortelle.

IL est la bas au milieu des nuages roses,
Il s’assoit sur ce moelleux pour une pose.
Ce bel etre m’appelle de son doux regards
Celui que j’ai croisé un jour au hasard.

IL m’enlace dans ses ailes legeres et bleues,
Je me sens loin de tous les problemes, je me sens mieux.
Je ne vois que mon ange que j’aime.
J’aimerais tant qu’on soit uni et qu’il m’aime.

ʒə mə sɥi pεʁdɥ dɑ̃ lə sjεl,
ʒi atɑ̃ mɔ̃n- amuʁ ətεʁnεl,
səlɥi ki mə fəʁa vɔle o sεt dəɡʁe sjεl
e ki mə ʁɑ̃dʁa bεllə e imɔʁtεllə.

il ε la ba o miljø dε nɥaʒə ʁozə,
il saswa syʁ sə mwalø puʁ ynə pozə.
sə bεl εtʁə mapεllə də sɔ̃ du ʁəɡaʁd
səlɥi kə ʒε kʁwaze œ̃ ʒuʁ o-azaʁ.

il mɑ̃lasə dɑ̃ sεz- εlə ləʒəʁəz- e blø,
ʒə mə sɑ̃s lwɛ̃ də tus lε pʁɔbləmə, ʒə mə sɑ̃s mjø.
ʒə nə vwa kə mɔ̃n- ɑ̃ʒə kə ʒεmə.
ʒεməʁε tɑ̃ kɔ̃ swa yni e kil mεmə.