Poeme : Tristesse

Mon cœur est en grande tristesse,
Doucement par les larmes il se berce,
Il demeure sans ami et tout assécher
De voir toutes les aimées s’en aller.

Il ne se ratache a rien de beau,
Seule a la mort et au malheur,
Je cherche mon coté maso
Pour arréter de penser au bonheur…

Toi ange venu de si loin,
Peux tu enlever ce chagrin ?
Peut tu me dire je t’aime
Et arreter de faire souffrir la boeme ?

mɔ̃ kœʁ εt- ɑ̃ ɡʁɑ̃də tʁistεsə,
dusəmɑ̃ paʁ lε laʁməz- il sə bεʁsə,
il dəməʁə sɑ̃z- ami e tut- aseʃe
də vwaʁ tutə lεz- εme sɑ̃n- ale.

il nə sə ʁataʃə a ʁjɛ̃ də bo,
sələ a la mɔʁ e o malœʁ,
ʒə ʃεʁʃə mɔ̃ kɔte mazo
puʁ aʁete də pɑ̃se o bɔnœʁ…

twa ɑ̃ʒə vəny də si lwɛ̃,
pø ty ɑ̃ləve sə ʃaɡʁɛ̃ ?
pø ty mə diʁə ʒə tεmə
e aʁəte də fεʁə sufʁiʁ la boəmə ?