Poeme : Liberre-La

Entend le cri de peine, déchirant,
Sortir de son gosier métallique.
Entend pleurs si perçant,
Et vois ses larmes coulaient le long de ses joues…

Et tu sentiras la peine qui se dégage de son cœur,
Et la souffrance, muette, de son âme.
Sauve-la des ténebres, et de la mort.
Libère son cœur de toutes ses peurs…

La nuit venue, écoute ce cri guttural,
Déchirer l’abîme, de toutes ses peines.
Le vent souffle sur sa chair nue,
Le sang coule le long de son corps.

Ne la laisse pas mourrir, seule, dans le noir,
Allongée sur ce sol froid, a pleurer toutes sa douleurs.
Prends la dans tes bras, ouvre-lui ton cœur,
Emmene-la dans ce monde dont tout le monde parle

A la vie éternelle, elle est promit,
Elle fait ses choses tant qu’il lapelle.
Libère-la de son maître sadique.
Récucite son cadavre.

Dis-lui que tu l’aime,
Qu’enfin elle revienne,
Vers le soleil.
Elle regarde le ciel, et espère.

ɑ̃tɑ̃ lə kʁi də pεnə, deʃiʁɑ̃,
sɔʁtiʁ də sɔ̃ ɡozje metalikə.
ɑ̃tɑ̃ plœʁ si pεʁsɑ̃,
e vwa sε laʁmə- kulε lə lɔ̃ də sε ʒu…

e ty sɑ̃tiʁa la pεnə ki sə deɡaʒə də sɔ̃ kœʁ,
e la sufʁɑ̃sə, mɥεtə, də sɔ̃n- amə.
sovə la dε tenεbʁə, e də la mɔʁ.
libεʁə sɔ̃ kœʁ də tutə sε pœʁ…

la nɥi vənɥ, ekutə sə kʁi ɡytyʁal,
deʃiʁe labimə, də tutə sε pεnə.
lə vɑ̃ suflə syʁ sa ʃεʁ nɥ,
lə sɑ̃ kulə lə lɔ̃ də sɔ̃ kɔʁ.

nə la lεsə pa muʁʁiʁ, sələ, dɑ̃ lə nwaʁ,
alɔ̃ʒe syʁ sə sɔl fʁwa, a pləʁe tutə sa dulœʁ.
pʁɑ̃ la dɑ̃ tε bʁa, uvʁə lɥi tɔ̃ kœʁ,
amənə la dɑ̃ sə mɔ̃də dɔ̃ tu lə mɔ̃də paʁlə

a la vi etεʁnεllə, εllə ε pʁɔmi,
εllə fε sε ʃozə tɑ̃ kil lapεllə.
libεʁə la də sɔ̃ mεtʁə sadikə.
ʁekysitə sɔ̃ kadavʁə.

di lɥi kə ty lεmə,
kɑ̃fɛ̃ εllə ʁəvjεnə,
vεʁ lə sɔlεj.
εllə ʁəɡaʁdə lə sjεl, e εspεʁə.