Poeme : Sens Toi

Le mouvement du monde,
Cette sensation m’inonde.
Elle me tourne, me retourne et me noie.

Elle me laisse pour mort,
Mais me ramène dans tes bras.
C’est mon destin, ton sort.

Et, tel le coquillage d’Aphrodite
Qui te porte sur l’eau,
En mon corps tu habite,
Vil démons des faux flots.

Toi qui attise les feux des passions,
Toi qui brûle, brûle mon corps de ces émotions.
Quand pourrai-je enfin vivre,
Ou mourir sur l’autel de l’amour qui me délivre.

Déception je ne te fais point de peine
Car tu ne m’aime pas
Toute mes prières sont vaines
Mes veines s’ouvre ne t’inquiète pas.

lə muvəmɑ̃ dy mɔ̃də,
sεtə sɑ̃sasjɔ̃ minɔ̃də.
εllə mə tuʁnə, mə ʁətuʁnə e mə nwa.

εllə mə lεsə puʁ mɔʁ,
mε mə ʁamεnə dɑ̃ tε bʁa.
sε mɔ̃ dεstɛ̃, tɔ̃ sɔʁ.

e, tεl lə kɔkjaʒə dafʁɔditə
ki tə pɔʁtə syʁ lo,
ɑ̃ mɔ̃ kɔʁ ty-abitə,
vil demɔ̃ dε fo flo.

twa ki atizə lε fø dε pasjɔ̃,
twa ki bʁylə, bʁylə mɔ̃ kɔʁ də sεz- emɔsjɔ̃.
kɑ̃ puʁʁε ʒə ɑ̃fɛ̃ vivʁə,
u muʁiʁ syʁ lotεl də lamuʁ ki mə delivʁə.

desεpsjɔ̃ ʒə nə tə fε pwɛ̃ də pεnə
kaʁ ty nə mεmə pa
tutə mε pʁjεʁə sɔ̃ vεnə
mε vεnə suvʁə nə tɛ̃kjεtə pa.