Poeme : Saint Valentin

Que peut-elle dire…
Elle écrit sur une page blanche
Sous une voile noire de tristesse
Tout est à refaire…

Face à son miroir
Elle ne voit que son image,
Derrière c’est le brouillard

Ni vielle ni veuve en deuil !
Juste une dame si belle
Mais seule avec un cœur
Rempli d’amour…

Un amour qu’elle garde
Pour elle loin de tous les regards
Egoïstement elle l’aime
Au de-là de permis

Un amour qu’elle refuse
D’admettre !
Cette fête est une douleur
Qu’elle reçoit comme fleur

Car encore une fois
Elle ne peut dire je t’aime
Mais elle le fait en silence
Chaque fois qu’elle lève les yeux
Au ciel…

Mais l’éco de sa voix n’ira pas loin !
Ou se trouve cette moitié qui manque
Et pourquoi…
N’a-t-elle pas le droit au bonheur ?
Gh. S

kə pø tεllə diʁə…
εllə ekʁi syʁ ynə paʒə blɑ̃ʃə
suz- ynə vwalə nwaʁə də tʁistεsə
tut- εt- a ʁəfεʁə…

fasə a sɔ̃ miʁwaʁ
εllə nə vwa kə sɔ̃n- imaʒə,
dəʁjεʁə sε lə bʁujaʁ

ni vjεllə ni vəvə ɑ̃ dəj !
ʒystə ynə damə si bεllə
mε sələ avεk œ̃ kœʁ
ʁɑ̃pli damuʁ…

œ̃n- amuʁ kεllə ɡaʁdə
puʁ εllə lwɛ̃ də tus lε ʁəɡaʁd
əɡɔistəmɑ̃ εllə lεmə
o də la də pεʁmi

œ̃n- amuʁ kεllə ʁəfyzə
dadmεtʁə !
sεtə fεtə εt- ynə dulœʁ
kεllə ʁəswa kɔmə flœʁ

kaʁ ɑ̃kɔʁə ynə fwa
εllə nə pø diʁə ʒə tεmə
mεz- εllə lə fε ɑ̃ silɑ̃sə
ʃakə fwa kεllə lεvə lεz- iø
o sjεl…

mε leko də sa vwa niʁa pa lwɛ̃ !
u sə tʁuvə sεtə mwatje ki mɑ̃kə
e puʁkwa…
na tεllə pa lə dʁwa o bɔnœʁ ?
ʒe aʃ. εs