Poeme : Expression

La réminiscence subtile de ses chagrins
Entraîne une restructuration continuelle
D’une coquille aux limites dimensionnelle
Étonnamment extensible et libre de frein

Mais un cycle nécessaire assure la survie
En laissant par une ouverture spontanée
Fuir l’excès obligé pour dépressuriser
Ce contenant contraint de retenir sa vie

C’est un cri, c’est un chant, une rage, une larme
Un regard, un sourire, une main, de l’eau froide
Une soupape de circonstance dramatique

C’est une prière, une rengaine ou une arme
C’est le jeu, une habitude ou une façade
C’est cette voie disponible et toute pratique

la ʁeminisɑ̃sə sybtilə də sε ʃaɡʁɛ̃
ɑ̃tʁεnə ynə ʁəstʁyktyʁasjɔ̃ kɔ̃tinɥεllə
dynə kɔkjə o limitə dimɑ̃sjɔnεllə
etɔnamɑ̃ εkstɑ̃siblə e libʁə də fʁɛ̃

mεz- œ̃ siklə nesesεʁə asyʁə la syʁvi
ɑ̃ lεsɑ̃ paʁ ynə uvεʁtyʁə spɔ̃tane
fɥiʁ lεksεz- ɔbliʒe puʁ depʁesyʁize
sə kɔ̃tənɑ̃ kɔ̃tʁɛ̃ də ʁətəniʁ sa vi

sεt- œ̃ kʁi, sεt- œ̃ ʃɑ̃, ynə ʁaʒə, ynə laʁmə
œ̃ ʁəɡaʁ, œ̃ suʁiʁə, ynə mɛ̃, də lo fʁwadə
ynə supapə də siʁkɔ̃stɑ̃sə dʁamatikə

sεt- ynə pʁjεʁə, ynə ʁɑ̃ɡεnə u ynə aʁmə
sε lə ʒø, ynə-abitydə u ynə fasadə
sε sεtə vwa dispɔniblə e tutə pʁatikə