Poeme : Tes Doigts

Tes doigts souples et longs
Qui parcourent le noir et le blanc
Et c’est si joli, si mignon
Le son maitrisé, mais tremblant
Qui s’échappe de ton talent

Je t’ecoute, je ne me lasse pas
Et lorsque je ne le fait pas
Juste je reve de tes doigt
Regrettant de ne pas être un piano en bois

Alors avec un different clavier
Maladroitement
Je voudrait te rendre hommage
Vainement

Aucun talent ne t’egalera
Aucun sentiment ne ressemblera
A celui que je te porte
Et qui me rend chaque jour moin morte

tε dwa supləz- e lɔ̃ɡ
ki paʁkuʁe lə nwaʁ e lə blɑ̃
e sε si ʒɔli, si miɲɔ̃
lə sɔ̃ mεtʁize, mε tʁɑ̃blɑ̃
ki seʃapə də tɔ̃ talɑ̃

ʒə təkutə, ʒə nə mə lasə pa
e lɔʁskə ʒə nə lə fε pa
ʒystə ʒə ʁəvə də tε dwa
ʁəɡʁεtɑ̃ də nə pa εtʁə œ̃ pjano ɑ̃ bwa

alɔʁz- avεk œ̃ difəʁe klavje
maladʁwatəmɑ̃
ʒə vudʁε tə ʁɑ̃dʁə ɔmaʒə
vεnəmɑ̃

okœ̃ talɑ̃ nə təɡaləʁa
okœ̃ sɑ̃timɑ̃ nə ʁəsɑ̃bləʁa
a səlɥi kə ʒə tə pɔʁtə
e ki mə ʁɑ̃ ʃakə ʒuʁ mwɛ̃ mɔʁtə