Poeme : Carnage Fou…

Mon esprit est hanté de penssées pas sages,
Mon cœur emplit d’une folle rage,
Dans ma tete defile un film, des images,
L’actrice fait de moi un carnage.

Tout ça c’est plus que de la formalitée,
Mon cœur s’acharnait a des moments passés,
J’arrivais plus a trouver la sinceritée,
J’differenciais plus le faux du vrai.

J’avais beau vouloir deplier mes ailes,
Elle prennaient feu a peine elancées,
Et la seule explication du feu etait le gel,
Celui qui se melais a mon cœur ebouillanté…

PLus rien a y faire,
Meme ces rimes ne peuvent a mon cœur le malheur defaire,
Et toutes ces tentative d’extinctions,
Aucune ne se mena a execution…

Je souhaitais juste mon abolition,
Le droit de faire de moi abstraction,
D’arracher les ailes de cet ange dechu,
Et crever les yeux de ce demon vaincu…

mɔ̃n- εspʁi ε-ɑ̃te də pɑ̃se pa saʒə,
mɔ̃ kœʁ ɑ̃pli dynə fɔlə ʁaʒə,
dɑ̃ ma tətə dəfilə œ̃ film, dεz- imaʒə,
laktʁisə fε də mwa œ̃ kaʁnaʒə.

tu sa sε plys kə də la fɔʁmalite,
mɔ̃ kœʁ saʃaʁnε a dε mɔmɑ̃ pase,
ʒaʁivε plysz- a tʁuve la sɛ̃səʁite,
ʒdifəʁɑ̃sjε plys lə fo dy vʁε.

ʒavε bo vulwaʁ dəplje mεz- εlə,
εllə pʁεnε fø a pεnə əlɑ̃se,
e la sələ εksplikasjɔ̃ dy fø ətε lə ʒεl,
səlɥi ki sə məlεz- a mɔ̃ kœʁ əbujɑ̃te…

plys ʁjɛ̃ a i fεʁə,
məmə sε ʁimə nə pəve a mɔ̃ kœʁ lə malœʁ dəfεʁə,
e tutə sε tɑ̃tativə dεkstɛ̃ksjɔ̃,
okynə nə sə məna a εɡzəkysjɔ̃…

ʒə suεtε ʒystə mɔ̃n- abɔlisjɔ̃,
lə dʁwa də fεʁə də mwa abstʁaksjɔ̃,
daʁaʃe lεz- εlə də sεt ɑ̃ʒə dəʃy,
e kʁəve lεz- iø də sə dəmɔ̃ vɛ̃ky…