Prose : Mangrove

Entre deux terres, entres deux eaux, la mangrove me toise et me laisse sur la grève. Les racines émergent, le bouillon bouillonnant ; la mangrove m’appelle dans un groove ruisselant. J’y mets un pied, je fais un vers, s’engloutit mon mollet marin dans l’ondée immobile. Je me laisse aller sans revenir, c’est ma fuite vers le fond, ma cavale sans paysage, mon oasis sans soleil.
Si lourde, je sombre et l’abysse me tapisse un écrin de velours noir.

ɑ̃tʁə dø teʁə, ɑ̃tʁə- døz- o, la mɑ̃ɡʁɔvə mə twazə e mə lεsə syʁ la ɡʁεvə. lε ʁasinəz- emεʁʒe, lə bujɔ̃ bujɔnɑ̃, la mɑ̃ɡʁɔvə mapεllə dɑ̃z- œ̃ ɡʁuvə ʁɥisəlɑ̃. ʒi mεtz- œ̃ pje, ʒə fεz- œ̃ vεʁ, sɑ̃ɡluti mɔ̃ mɔlε maʁɛ̃ dɑ̃ lɔ̃de imɔbilə. ʒə mə lεsə ale sɑ̃ ʁəvəniʁ, sε ma fɥitə vεʁ lə fɔ̃, ma kavalə sɑ̃ pεizaʒə, mɔ̃n- ɔazi sɑ̃ sɔlεj.
si luʁdə, ʒə sɔ̃bʁə e labisə mə tapisə œ̃n- ekʁɛ̃ də vəluʁ nwaʁ.