Poeme : Comète Folle

Dans mes poumons, le clair de lune s’immisce
Je respire avidement l’aube fragile
Une pluie tombe, sans roulement ni clairon
Un arc floute le ciel d’une palette irréelle
Les étoiles reviennent, la faune se rebelle
Une planète tourne autour d’un soleil
Le soleil irradie et bat la mesure du cosmos
Toute petite sur l’échelle déployée de l’Univers
Je souhaite prendre part à la valse des planète
Me désintégrer en une comète folle et poursuivre mon envol.

dɑ̃ mε pumɔ̃, lə klεʁ də lynə simisə
ʒə ʁεspiʁə avidəmɑ̃ lobə fʁaʒilə
ynə plɥi tɔ̃bə, sɑ̃ ʁuləmɑ̃ ni klεʁɔ̃
œ̃n- aʁk flutə lə sjεl dynə palεtə iʁeεllə
lεz- etwalə ʁəvjεne, la fonə sə ʁəbεllə
ynə planεtə tuʁnə otuʁ dœ̃ sɔlεj
lə sɔlεj iʁadi e ba la məzyʁə dy kɔsmos
tutə pətitə syʁ leʃεllə deplwaje də lynive
ʒə suεtə pʁɑ̃dʁə paʁ a la valsə dε planεtə
mə dezɛ̃teɡʁe ɑ̃n- ynə kɔmεtə fɔlə e puʁsɥivʁə mɔ̃n- ɑ̃vɔl.