Poeme : Il Y Aura Quoi, Après… ? ?

Je cherche une consolation, un refuge de mes ennuis,
Je me sens seule en écoutant le silence de la nuit.

Y’a t-il quelqu’un qui pourra m’entendre, me ouir,
De cette malheureuse vie je veux m’évader, m’enfuir.

Je vis comme une aveugle, une muette, une sourde,
Comme si je n’appartiens plus à ce cruel monde.

Je compte lé jours, lé heures comme une âme en peine,
Je commence à me longuir, vraiment à perdre haleine.

N’y aura t-il pas une lueur qui changera le rythme de ma vie,
Ne ménerai-je jamais un chemin qui, dans la sérénité s’aboutit ?

ʒə ʃεʁʃə ynə kɔ̃sɔlasjɔ̃, œ̃ ʁəfyʒə də mεz- ɑ̃nɥi,
ʒə mə sɑ̃s sələ ɑ̃n- ekutɑ̃ lə silɑ̃sə də la nɥi.

ia te il kεlkœ̃ ki puʁʁa mɑ̃tɑ̃dʁə, mə uiʁ,
də sεtə maləʁøzə vi ʒə vø mevade, mɑ̃fɥiʁ.

ʒə vis kɔmə ynə avøɡlə, ynə mɥεtə, ynə suʁdə,
kɔmə si ʒə napaʁtjɛ̃ plysz- a sə kʁyεl mɔ̃də.

ʒə kɔ̃tə le ʒuʁ, le œʁ kɔmə ynə amə ɑ̃ pεnə,
ʒə kɔmɑ̃sə a mə lɔ̃ɡiʁ, vʁεmɑ̃ a pεʁdʁə-alεnə.

ni oʁa te il pa ynə lɥœʁ ki ʃɑ̃ʒəʁa lə ʁitmə də ma vi,
nə menəʁε ʒə ʒamεz- œ̃ ʃəmɛ̃ ki, dɑ̃ la seʁenite sabuti ?